دین مبین اسلام به بهترین وجه رابطه بین معلم و شاگرد را استوار کرده است. اسلام معلم را به عنوان پدر معرفی می کند و می گوید :یکی از پدران تو معلمی است که به تو دانش می آموزد.

ارزش چنین پدری از پدر واقعی نیز بیشتر است زیرا او انسان را تغذیه معنوی می کند. بنابراین تمام حقوقی که درباره پدرو مادر در اسلام یادآوری شده است به طور کامل تری باید درباره معلم رعایت شود.

من علمنی حرفا قد صیرنی عبدا

یعنی: هرکس به من کلمه ای بیاموزد مرا بنده خود ساخته است.

این ارتباط در سطح عالی تری بین معلم و شاگرد برقرار می گردد. نکته اساسی تری که در این جا باید مطرح گردد، این است که باید موقعیت علم و تعلم برای شاگرد کاملا تبیین شده و به او تفهیم کرد که از نظر اسلام دانش آموز چه مقام و موقعیتی را دارا می باشد. بدیهی است تا شاگرد به ارزش علم و تعلم پی نبرده باشد هیچگاه قادر نخواهد بود حدود وظایف خود را با معلم و مربی رعایت نماید. رسول خدا می فرمایند:

هرکه برای خدا دنبال دانش برود همانا به راه بهشت می رود. فرشتگان به خاطر خشنودیش بال های خود را به زیر قدم هایش می گسترانند و تمام موجودات آسمانی و زمینی برای دانش آموز طلب رحمت و استغفار می نمایند حتی ماهیان دریاها.

در فرهنگ اسلامی موقعیت دانش آموز بسیار ستوده و ارزشمند است. ضمنا معلمان نیز با توجه به این حدیث و نقش حساس پدر خواهند فهمید که به چه کار ارزشمندی اشتغال داشته و چگونه باید با دانش آموز ارتباط برقرار سازند. بدیهی است که پدر هیچگاه در برابر فرزندش مقابله نمی کند و همیشه با عاطفه و مهر با او رفتار خواهد کرد و برای پیشگیری از سو رفتار شاگردان و جلوگیری از ارتکاب خلاف لازم است معلم با ایما و اشاره و تعریض و کنایه راه گشای تربیت اخلاقی شاگردان بوده و از تخلف آن ها جلوگیری به عمل آورد. در صورتی که ضرورت ایجاب نکند باید از آشکار گویی و تصریح به تخلف شاگرد خودداری نماید و همواره از مهر و محبت و مودت استفاده کند و دانش آموزان را به خاطر تخلف توبیخ  نکند.